Ręce Boga − znak krzyża jest najstarszym symbolem Indoeuropejczyków przedstawiającym słońce. Znany również w wedyzmie i hinduizmie. Obecny we wszystkich systemach wierzeń naszego regionu już od późnego paleolitu. Służył solaryzacji bóstwa naczelnego.
Najpopularniejszym przedstawieniem z ziem Polski jest ryt narracyjny z popielnicy znalezionej w centralnej części kraju.
Prymarnym znaczeniem symbolu było przedstawienie tarczy słonecznej. Kult ognia i słońca kształtował wiele wierzeń pierwotnych ludów. Znaczeniem metaforycznym symbolu jest oddanie się pod opiekę bóstwa najwyższego.
Ręce Boga zbudowane są na planie krzyża równoramiennego w orientacji przestrzennej geograficznych kierunków świata. Całości ornamentu dopełniają cztery swastyki. Każde ramię krzyża głównego zakończone jest formacją w kształcie pięciopalczastego grzebienia stylizowanego na dłonie. Takie same ręce posiadają często postacie towarzyszące symbolowi boskiej opieki. Symbolizować mogły moc najwyższą, a ich pierwowzoru doszukiwać się można w rozgałęzionych wyładowaniach elektrycznych.
Coś chyba nie ta grafika ;p
Dzięki, poprawione 🙂