Symbole Nordyckie

Symbole nordyckie podlegały przez wieki takim samym prawom ewolucji jak symbolika innych mitologii. Ludzie zaklinali w nich moc czarodziejską. Symbole nordyckie miały zapewnić ich użytkownikom ochronę przed urokami i złymi mocami, szczęście, bogactwo i powodzenie w miłości. Niektóre noszono na szyi jak najcenniejsze amulety, inne ryto zmarłym na kamieniach grobowych. Kolejne występowały opowieściach o bogach i stanowiły atrybuty ich władzy oraz umiejętności.

Oto najczęściej przewijające się w dzisiejszej świadomości symbole nordyckie:

Wilk – choć ukazywany w przekazach jako barbarzyńca, głębsze przesłanie symbolu jest pozytywne. Uosabiał lojalność, spryt i siłę przetrwania. Nordowie chętnie brali go za przykład dla zobrazowania wielu sytuacji życiowych, gdzie trzeba było wykazać się hartem ducha i niezłomnością.
Sleipnir – ośmionogi ogier, należący do Odyna. Koń miał niesamowite zdolności. Potrafił poruszać się w każdym środowisku na ziemi i w zaświatach. Był darem Lokiego dla boga bogów.
Nidstang – obrzęd i znak przekleństwa. Zatykany na palu koński łeb był groźną, rzuconą w gniewie klątwą. Wypowiedziane pod słupem słowa przekleństwa przez końską paszczę trafiały wprost do uszu bogów. A oni zawsze słuchali koni i mogli zareagować na prośbę rzucającego urok.
Spirit Ship – statek umarłych. Na jego pokładzie zmarli przedostawali się przez gęste zasłony śmierci w zaświaty.
Shield knot – znak umieszczany na tarczach bojowych w celu ochrony.
Mjolnir – to młot boga piorunów Tora.
Hugin i Munin – dwa kruki, które doradzały Odynowi. Jeden nazywał się Myśl, drugi Pamięć.
Gungnir – atrybut władzy boga Odyna. Była to włócznia, która nie chybiała celu raz rzucona wprawną ręką boga.
Troll Cross – symbol, amulet noszony przeciw czarom elfów i trolli. Wykonywano go z kutego żelaza, gdyż tylko ono mogło się przeciwstawić sile czarów.
Rogi Odyna – trzy rogi, z których przez trzy dni Odym pił cudowny napój.
Helm of Awe – jeszcze jeden symbol ochronny. Używany przez wojów idących do boju.
Valknut – pieczęć nanagrobna. Pieczętowano nią miejsca spoczynku wojowników, którzy polegli na polu chwały z bronią w ręku.